Οι απαρχές της βρίσκονται σε μια απάνθρωπη και βάναυση μορφή τιμωρίας ή οποία σε μερικά κράτη εφαρμόζεται δυστυχώς ακόμα και σήμερα.
Την τιμωρία αυτή, την μεταχειριζόταν όχι μόνο οι Έλληνες, αλλά και οι Αιγύπτιοι, οι Φοίνικες και αργότερα οι Βυζαντινοί και οι Φράγκοι. Οι Βυζαντινοί συγκεκριμένα, ακόμη κι όταν μάλωναν μεταξύ τους, για να βρουν το δίκιο τους, κατέφευγαν στα δικαστήρια. Αν το αδίκημα ήταν βαρύ, ο δικαστής αποφάσιζε να τιμωρήσει αυτούς που αδίκησε με μαστίγωση.
Το μαστίγωμα που γινόταν συνήθως σε δημόσιο χώρο, ώστε να παραδειγματίζεται ο λαός, ήταν τόσο φοβερό που δεν το εκτελούσε ο οποιοσδήποτε, αλλά ειδικοί ραβδιστές. Οι ραβδιστές, έπαιρναν τον ένοχο και τον έδεναν γυμνό πάνω σε μια σανίδα. Μετά άρχιζαν να τον χτυπούν με τα ραβδιά τους, σπάζοντας του έτσι τα χέρια, κεφάλι, πόδια κτλ. Από την απάνθρωπη αυτή τιμωρία έμειναν ως τα χρόνια μας οι φράσεις: «Τον έσπασα στο ξύλο» ή «Τον τσάκισα στο ξύλο».
Δείτε από πού βγήκαν περισσότερες γνωστές φράσεις εδώ.