Η κούκλα του σατανά
Ιστορικό Μουσείο - Κι Γουέστ, Φλόριντα.
Το ίδιο το μουσείο δεν είναι στοιχειωμένο, ωστόσο φιλοξενεί μία παράξενη κούκλα, τον Ρόμπερτ, ο οποίος θεωρείται ένα από τα πιο τρομακτικά αντικείμενα που έχουν καταγραφεί ποτέ και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για αρκετά θρίλερ (όπως το "Τσακ, η Κούκλα του Σατανά"), αφού η τεράστια κούκλα φημολογείται ότι είναι δαιμονισμένη.
Η κούκλα δόθηκε στον ζωγράφο Ότο Τζιν στις αρχές του 1900, όμως ο νεαρός τη φοβόταν πολύ και έλεγε ότι η κούκλα ξυπνούσε τις νύχτες και πετούσε πράγματα στο δωμάτιο. Οι γονείς του αγοριού ορκίζονται ότι είδαν αρκετές φορές την κούκλα να κινείται, ενώ οι γείτονες ισχυρίζονται ότι την έβλεπαν να κινείται μπροστά στα παράθυρα του σπιτιού, όταν η οικογένεια δεν ήταν εκεί.
Είναι κλεισμένη σε μια προθήκη από αλεξίσφαιρο γυαλί πάχους 4 εκατοστών με επένδυση από τιτάνιο με λουκέτα και τυλιγμένη με αλυσίδες από το ίδιο υλικό σε σχήμα σταυρού. Στην θέα της και μόνο οι επισκέπτες του μουσείου νιώθουν την αρνητική της ενέργεια. Θεωρείται το ποιο μεταφυσικό αντικείμενο στη Αμερική.
Η αληθινή ιστορία του εξορκισμού της Emily Rose
Το 2005 στις κινηματογραφικές αίθουσες έκανε πρεμιέρα μία ταινία με τίτλο: Ο Εξορκισμός της Έμιλυ Ρόουζ (The Exorcism of Emily Rose). Η ταινία γνώρισε μεγάλη επιτυχία παγκοσμίως αλλά και στην Ελλάδα, αφού η ερμηνεία της γνωστής ηθοποιού Τζένιφερ Κάρπεντερ (Jeniffer Carpenter) ήταν συγκλονιστική και το σενάριο ανατριχιαστικό.
Ο Εξορκισμός της Αννελίζ Μίτσελ
Η Αννελίζ Μίτσελ (Anneliese Michel) ήταν μία νεαρή Καθολική, γεννημένη στη Γερμανία το 1952.
Προερχόμενη από μία αυστηρά καθολική οικογένεια, η Αννελίζ υπέστη μία ισχυρότατη κρίση το 1968 και ήταν την περίοδο εκείνη που διεγνώσθη ότι πάσχει από επιληψία.
Σύντομα άρχισαν οι παραισθήσεις την ώρα που προσευχόταν και τελικώς το 1973, ενώ ήδη υπέφερε από βαρύτατη κατάθλιψη, άρχισε να ακούει φωνές που της έλεγαν ότι είναι "καταραμένη" και πως "θα σαπίσει στην Κόλαση". Κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού η Αννελίζ περιέγραφε στους γιατρούς της "φριχτά δαιμονικά πρόσωπα" που έβλεπε διαρκώς κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Η Αννελίζ ξεσπούσε σε βίαιες κραυγές όταν βρισκόταν κοντά ή μέσα σε εκκλησίες, ενώ ξεστόμιζε ακατανόμαστες βρισιές στην όψη του Εσταυρωμένου. Μάλιστα κατά τη διάρκεια ενός προσκυνήματος στο Σαν Νταμιάνο τα πόδια της παρέλυσαν όταν οι γονείς της προσπάθησαν να τη βάλουν σε μία εκκλησία. Όλα αυτά τα γεγονότα, έπεισαν τελικά και την οικογένειά της ότι η Αννελίζ ήταν δαιμονισμένη. Οι γονείς της απευθύνθηκαν μαζί με τη νεαρή κοπέλα, στην Καθολική εκκλησία ζητώντας να γίνει εξορκισμός. Η λύση για την οικογένεια βρέθηκε στο πρόσωπο του εφημέριου Ερνστ Αλτ (Ernst Alt), ο οποίος αφού εξέτασε την περίπτωση της Αννελίζ, δήλωσε ότι "δεν μοιάζει με επιληπτική" δεδομένου ότι δεν συνέβη κάποια κρίση επιληψίας κατά τη διάρκεια της εξέτασης. Ο εφημέριος απεφάνθη ότι το κορίτσι ήταν υπό δαιμονική κατοχή.
Η πρώτη τελετή του εξορκισμού έγινε στις 24 Σεπτεμβρίου του 1975. Η Αννελίζ, οι γονείς της και ο εφημέριος Αλτ, πεπεισμένοι ότι πρόκειται περί δαιμονισμού, σταμάτησαν οποιαδήποτε φαρμακευτική αγωγή λάμβανε το νεαρό κορίτσι αλλά και τις επισκέψεις σε γιατρούς. Η Αννελίζ αφέθηκε πλήρως "στα χέρια του Θεού" και του εφημέριου Αλτ. Στη διάρκεια 10 μηνών, τελέστηκαν 67 εξορκισμοί στην Αννελίζ Μίτσελ, με 2 ή 3 εξορκισμούς να γίνονται μέσα στην ίδια εβδομάδα. Η Αννελίζ Μίτσελ, άφησε την τελευταία της πνοή την 1η Ιουλίου του 1976, με τους ιατροδικαστές να αποδίδουν το θάνατό της σε πλήρη ασιτία και αφυδάτωση καθώς το σώμα της ζύγιζε μόλις 31 κιλά.
Αίμα στους Λόφους
Η ταινία είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Sawney Bean και της οικογένειάς του που κατοικούσαν και τρομοκρατούσαν τα Highlands της Σκωτίας στα τέλη του 13ου αιώνα.
Ο Sawney Bean με τη γυναίκα του, τα 14 παιδιά και 32 εγγόνια τους, όλα αποτελέσματα αιμομικτικών σχέσεων μεταξύ τους, επιζούσαν σε άγρια κατάσταση σε σπηλιές της περιοχής, απαγάγοντας και τρώγοντας όσους άτυχους περαστικούς βρίσκονταν στο δρόμο τους.
Amityville Horror
Η ιστορία έχει ως εξής. Το 1973 σε ένα σπίτι που βρισκόταν στην Ocean Avenue, στον αριθμό 112, ο Ronald deFeo Junior σκότωσε 6 μέλη της οικογένειάς του.
Το 1975 στο ίδιο σπίτι μετακόμισε η οικογένεια των Lutz αλλά 28 ημέρες αργότερα εγκατέλειψαν πανικόβλητοι το σπίτι εξαιτίας των πολλών και ενοχλητικών μεταφυσικών φαινομένων που ισχυρίζονται ότι βίωσαν.
Άγριος ωκεανός
Ένα ζευγάρι δυτών που κάνει τουρισμό στις Μπαχάμες, εγκαταλείπεται από αμέλεια στη μέση του ωκεανού. Το ρεύμα τους παρασύρει προς άγνωστη κατεύθυνση, ενώ κοπάδια καρχαριών ετοιμάζονται να τους κατασπαράξουν.
Γυρισμένο με ψηφιακή κάμερα, εν μέσω αληθινών καρχαριών, η ταινία έχει την ένταση ενός θρίλερ, ενώ αφηγείται μια αληθινή ιστορία.
The Conjuring – Το Κάλεσμα
Η ταινία λέγεται ότι στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα από το αρχείο των ερευνητών του παραφυσικού Ed και Lorraine Warren που έχουν μείνει στην ιστορία για την εμπλοκή τους στην περιβόητη υπόθεση Amityville (βλέπε παραπάνω).
Το 1971, ο Roger και η Carolyn Perron μετακόμισαν σε ένα σπίτι σε ένα αγρόκτημα στο Harrisville, στην πολιτεία Rhode Island των Η.Π.Α., μαζί με τις πέντε κόρες τους. Μετά από αλλεπάλληλες παραφυσικές εμπειρίες που ισχυρίστηκαν ότι είχαν στην καινούρια τους κατοικία, κάλεσαν τους Warrens στο σπίτι τους προκειμένου να ερευνήσουν τί ακριβώς συμβαίνει.
The girl next door
Στις 26 Οκτωβρίου 1965, ένας έφηβος τηλεφώνησε στο αστυνομικό τμήμα της Ινδιανάπολις και με νευρική φωνή, ανέφερε το θάνατο ενός κοριτσιού. Ο άγνωστος νεαρός, κατηύθυνε τους αστυνομικούς στον αριθμό 3850 της EastNewYorkStreet όπου, όπως ισχυρίστηκε, θα έβρισκαν το πτώμα.
Όταν οι αστυνομικοί έφθασαν στο διώροφο ξύλινο σπίτι, βρήκαν τη 16χρονη Sylvia Marie Likens να κείτεται νεκρή σ’ ένα βρώμικο στρώμα, που αποτελούσε τη μοναδική επίπλωση ενός από τα υπνοδωμάτια του επάνω ορόφου. Η τραγική ιστορία της 16χρονης Sylvia Marie Likens αποτέλεσε τη βάση του φιλμ: ήταν το 1965 όταν η κοπέλα βασανίστηκε μέχρι θανάτου από την Gertrude Baniszewski, τα παιδιά της και τους φίλους τους. Τα σκοτεινά τεκταινόμενα απαθανατίζονται στην ταινία, ενώ περιστατικά του ακραίου βασανισμού της παραλείπονται από το φιλμ, κάνοντάς το φιλικότερο στο κοινό.
Δράκουλας
Το πραγματικό του όνομα ήταν Βλαντ Ντρακούλ ο Τρίτος, Πρίγκιπας της Βλαχίας και κατά κόσμον γνωστός ως "Βλαντ ο Παλουκωτής" λόγω των απάνθρωπων μεθόδων που χρησιμοποιούσε στους αιχμαλώτους του.
Το 1453 , η πόλη της Κωνσταντινούπολη έπεσε στα χέρια των Οθωμανών , που απειλούσαν όλη την Ευρώπη με εισβολή . Ο Βλαντ ανέλαβε να υπερασπιστεί τη Βλαχία από την εισβολή και το 1456 η μάχη του για να προστατεύσει την πατρίδα του ήταν νικηφόρα : Ο μύθος υποστηρίζει ότι αποκεφάλισε προσωπικά τον αντίπαλό του , Βλαντισλαβ τον Δεύτερο σε μία μάχη σώμα με σώμα.
Πλέον κυβερνήτης του πριγκιπάτου της Βλαχίας, ο Βλαντ είχε στα χέρια του μία χώρα σε καταστροφική κατάσταση εξαιτίας της συνεχούς πολέμου και την εσωτερικής διαμάχης που προκλήθηκε από αντιμαχόμενους βογιάρους . Για να εδραιώσει την εξουσία , ο Βλαντ κάλεσε εκατοντάδες από αυτούς σε ένα συμπόσιο το οποίο κατέληξε σε λουτρό αίματος με τους Βογιάρους παλουκωμένους σε ξύλα στην αυλή.
Το παλούκωμα εξελίχθηκε σε αγαπημένη πρακτική για τον Βλαντ.
Ψυχώ
Η ιστορία είναι βασισμένη στην νουβέλα του Robert Bloch που με την σειρά της είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία ενός ψυχοπαθούς δολοφόνου. Ο Εντ Γκέιν ήταν Αμερικάνος δολοφόνος και απαγωγέας, ο οποίος σκότωνε τα θύματά του και μετά τα διαμέλιζε με φρικτό τρόπο, φτιάχνοντας μάσκες από το δέρμα τους. Τους φόνους τους έκανε στη γεννέτειρά του, το Πλέινφιλ του Γουισκόνσιν, ενώ μετά τη σύλληψή του οι αστυνομικοί ανακάλυψαν ότι ξέθαβε και πτώματα από το τοπικό νεκροταφείο και χρησιμοποιούσε και τα δικά τους μέλη.
Η σιωπή των αμνών
Ένας γιατρός τον οποίο συνάντησε σε φυλακή του Μεξικού ο Τόμας Χάρις, συγγραφέας της "Σιωπής των αμνών", ήταν η έμπνευση για να γεννηθεί ο πιο διάσημος κανίβαλος, ο Χάνιμπαλ Λέκτερ.
Ο Χάρις και ο "δρ Σαλαζαρ" γνωρίστηκαν σε μια φυλακή του Μεξικό, όπου ο δεύτερος ήταν έγκλειστος τη 10ετία του ’60. Τη συνάντηση και τη γνωριμία τους αποκάλυψε ο ίδιος ο συγγραφέας σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του. Ο Χάρις γνώρισε τον... αληθινό Χάνιμπαλ στην κρατική φυλακή του Νουέβο Λεόν όταν βρέθηκε εκεί για δημοσιογραφική δουλειά. Ήταν μόλις 23 ετών.
Είχε πάει στη φυλακή για να πάρει συνέντευξη από τον Dykes Askew Simmons, έναν θανατοποινίτη που είχε δολοφονήσει τρεις ανθρώπους. Ο Simmons είχε προσπαθήσει να αποδράσει, η αστυνομία τον πυροβόλησε για να τον σταματήσει και ο "δρ Σαλαζάρ" του έσωσε τη ζωή, όπως ενημερώθηκε ο Χάρις.
Στο κείμενο της εισαγωγής της "Σιωπής των Αμνών", στην έκδοση των 25 ετών, μέρος της οποίας δημοσίευσαν οι Times, ο Χάρις αποκάλυψε πως ήρθε σε επαφή με τον άνθρωπο που έγινε η έμπνευσή του για τη δημιουργία του γιατρού – κανίβαλου, Χάνιμπαλ Λέκτερ.
Τον "δρ Σαλαζάρ" παρουσίασε τον 23χρονο, τότε, δημοσιογράφο, ένας δεσμοφύλακας. Άρχισαν να μιλούν για τον τραυματισμό του Σίμονς και το πως ο "δρ Σαλαζάρ" περιποιήθηκε τις πληγές του και σταμάτησε την αιμορραγία.
Αλλά η συζήτηση έφτασε σε σκοτεινά μονοπάτια όταν ο γιατρός άρχιζε να ρωτάει τον Χάρις για την παραμορφωμένη εμφάνιση του Σίμονς και τα θύματά του. Την ιστορία που συνόδευε τον φυλακισμένο γιατρό αποκάλυψε στον Χάρις ο δεσμοφύλακας. Ο "δρ Σαλαζάρ" ήταν δολοφόνος και είχε καταδικαστεί σε 20 χρόνια φυλακή. "Είναι τρελός. Δε θα φύγει ποτέ από ‘δω μέσα".
Η γνωριμία με τον "δρ Σαλαζάρ" που έδωσε την έμπνευση στον Χάρις να γράψει το 1981 τον "Κόκκινο Δράκο" και να δημιουργήσει τον Χάνιμπαλ Λέκτερ. Ήθελε, όπως έγραψε, έναν χαρακτήρα που να καταλαβαίνει το εγκληματικό μυαλό, με μια περίεργη κατανόηση για αυτό. "Δεν ήταν ο δρ Σαλαζάρ αλλά εξαιτίας του δρ Σαλαζάρ μπόρεσα να αναγνωρίσω τον συνάδελφό του, Χάνιμπαλ Λέκτερ".